Op weg gaan met een kostbaar verhaal in je hart
Overweging op 8 juli 2018
Nav Genesis 1 bij de overstap van de kinderen van groep 8
Ds Marleen Kool
Wij kwamen bij elkaar om deze dienst voor te bereiden. En ik merkte dat jullie veel te vertellen hebben! Er zit van alles in jullie rugzak.
Je hebt een hele weg al afgelegd, thuis, op school, hier.
We spraken over wat de kerk voor jullie betekent.
Het gaat om de mooie verhalen zeiden jullie, uit de bijbel.
Om samen zingen. Om elkaar te groeten.
Dat je andere kinderen en mensen leert kennen en zij jou.
Ons gesprekje bracht ons bij het verhaal waar de bijbel mee opent. Het verhaal uit Genesis. Waar het ook gaat om die dingen. Om groeten. Elkaar zien. In de ogen kijken. Benoemen.
Waar dat gebeurt, ontstaat samenleven.
Wij zijn een verhalen, een vertel gemeenschap....en verhalen verbinden.
Ze maken dat je ontdekt dat je een plek hebt in een groter geheel...
Deze verhalen in het bijzonder, want al meer dan 2000 jaar, vertellen mensen deze verhalen elkaar... En dat zal niet zomaar ophouden...
Het aardige van die oerverhalen uit de bijbel is omdat ze gaan over mensen, over kinderen als wij: dat ze je kunnen helpen om woorden te geven aan wat jezelf in je leven ervaart, beleeft, of wat je zoekt en ziet. Wat je hoopt. Verhalen, woorden hebben scheppingskracht. Ik bedoel daarmee, dat de verhalen die we delen, de woorden die we spreken, iets teweegbrengen.
Het is altijd ontroerend om te zien als je ergens aan de wandel bent en dan komt er een kinderwagentje aan met een peuter erin, of soms er zelf achter, met van die kromme luierbeentjes in de eerste echte wandelschoentjes, met van die mollige vingertjes, die alles aanwijzen....en noemen met klanken met woordjes wat ze zien....
Nieuwsgierige oogjes, die een hond aanwijzen... En dan het vingertje en de oogjes omhoog naar de vader of moeder en het stemmetje dat opgetogen klinkt: woef of hond...
Waarom is dat zo ontroerend?
Omdat daar, zonder dat we het altijd zo beseffen en zo noemen, schepping geschiedt.
Daar gebeurt precies wat er in ons verhaal verteld wordt, dat alle dieren een voor een bij de mens komen en ze een naam krijgen:
Jij bent hagedis, jij makreel, en jij luipaard...zo kan er iets groeien tussen de mens en het dier....
Dat prachtige scheppingsverhaal is niet een verslag van wat ooit gebeurd is, in een ver verleden. Geen biologieles, geen geschiedenis of natunic.
Het is een kijk op de wereld. Een manier van kijken naar het leven, naar jezelf naar alles wat leeft. Een verhaal waarin je ontdekt: ik ben er temidden van anderen, van alles wat leeft en bestaat. Het is een manier van kijken, verbonden met hoe God naar ons kijkt: met liefde. Met aandacht en zorg.
En zo gebeurt ‘schepping’ altijd en overal waar mensen, groot en klein zich dat bewust worden. Waar zij zo naar elkaar, het leven om hen een en naar zichzelf kijken.
Het namen geven aan, en benoemen van, is daarvan in dit scheppingsverhaal van grote betekenis.
Een betekenis die wijzelf aan den lijve ervaren. Want het is fijn als mensen je in de ogen kijken en je naam onthouden. En je noemen bij je naam.
Het is zo’n 12 jaar geleden, dat jullie vader en moeder daarover nadachten. Hoe ze jullie zouden noemen. Een naam geef je voor het leven, dus daar moet je goed over nadenken. Dat is een hele verantwoordelijkheid.
Ook een scheppingsdaad...iets van wat zij voor je hopen, hoe zij je ontvangen, wat ze je toewensen, geven zij mee in die naam... en je hoopt dat je kind zich thuis zal voelen in haar naam, en bovenal in het leven.
Er is een prachtig dooplied en dat eindigt met de zin: ‘O Heer bevestig ons bestaan, noem ons bij onze naam’.
We zingen zo’n lied met ontroering omdat we weten van de vreugde van dat noemen en genoemd worden, door mensen en door God,
En omdat we weten wat er allemaal mis kan gaan met dat noemen.
Want het spreekt niet vanzelf dat het noemen van namen met liefde en zorg gebeurt. Er zijn veel kinderen en mensen die het zo anders ervaren, die niet gezien worden, niet in tel zijn.
Daarover gaat het ook in de bijbel, mensen aan de rand, die niet mee mogen doen. Het is boeiend dat juist op wie kwetsbaar zijn het licht valt. Veel verhalen van Jezus gaan daarover, dat hij mensen weer op hun benen zet, en aanmoedigt om te geloven dat zij er toe doen. Je bent zout zegt hij dan bijvoorbeeld: dat betekent: je kunt verschil maken. Je bent een mens met kracht. Met mogelijkheden. Heb vertrouwen daarin!
Groeien gaat stapje voor stapje. Je krijgt steeds meer verantwoordelijkheid, ruimte en vrijheid om dingen zelf te kiezen. Te doen op jouw manier. De verhalen helpen daarbij. Ze kunnen kracht geven en richting.
Het boeiende is: je krijgt de bijbel verhalen, woorden en rituelen mee, en in de loop van je leven leer je steeds meer over hun betekenis, hun rijkdom doordat ze zich verbinden met wat je meemaakt, met mensen die je ontmoet.
Je leest of hoort het nieuws, wat er gebeurt in de wereld, dichtbij of ver weg en realiseert je dat deze verhalen je helpen om anders te kijken naar een situatie, dat ze je helpen om te zien wat moet gedaan, ze geven je oog voor wat er gebeurt tussen mensen. Omdat je steeds meer ziet zoals God ziet. Vanuit liefde, compassie, gerechtigheid en vrede voor allen. Door verhalen te lezen en opnieuw te kijken ga je steeds beter begrijpen hoe deze woorden en verhalen samenhangen met Liefde.
In de drukke en rumoerige tijd waarin jullie opgroeien is het ook belangrijk om regelmatig tijd te maken voor stilte, om thuis te komen bij jezelf.
Om vrede te kunnen ontvangen in je hart. Om jezelf te kunnen zien met de ogen van God. Jij bent kostbaar in Zijn ogen. Ik wens jullie toe dat je op je reis tochtgenoten vindt waarmee je dit kunt delen.
Om elkaar te versterken en erachter te komen dat God ook daar is waar mensen in vriendschap en liefde bij elkaar zijn.
Alle mensen hier in deze kerk hebben elk op hun eigen manier dezelfde zoektocht doorgemaakt als jullie. Ieder heeft op zijn of haar eigen manier ontdekt — soms door schade en schande — welke manier van leven bij hem past. Wat 'goed' is. Wat er voor nodig is om te voelen dat je leeft in verbinding met God met je naaste en jezelf. Hoe je om kunt gaan met moeilijke momenten in het leven, als je het niet meer ziet zitten.
Breken en delen als levenshouding, als broers en zussen.
Oog hebben voor de kleine en zwakke leert ons zien wat rechtvaardig is, wat moet gebeuren.
De verhalen, de rituelen, het breken van het brood, onze levensverhalen en de gemeenschap van de Paaskerk zijn allemaal wegwijzers op jullie reis. Wij staan om jullie heen en geven jullie ruimte om je stem te laten horen, je eigen stappen te zetten en de wereld te verkennen, en waar je maar kunt, de vrede te brengen! Ga met God. Met een kostbaar verhaal in je hart!