Maandelijkse Wake bij Justitieel Complex Zeist
Elke 1e zondag van de maand waken en bidden wij bij Justitieel Complex Zeist; steeds om 16:30 uur. Hier zitten mensen vast zonder strafblad, om ze beschikbaar te houden voor uitzetting.
Wij waken en bidden voor gezinnen, vrouwen en alleen reizende minderjarige vluchtelingen, die in detentie zitten. Veel mensen kunnen niet terug naar hun eigen land, omdat zij geen papieren hebben of het land ze niet terug wil. Ze belanden weer op straat zonder papieren…
Laten we niet onze ogen sluiten of wegkijken. Wij hopen en bidden dat de overheid en politiek zich openstellen en zullen werken aan een meer humaan vreemdelingenbeleid.Wij hielden voor het eerst een wake in november 2005, toen na de Schipholbrand 11 doden te betreuren waren, en mensen na de ramp werden overgeplaatst naar Zeist.
Wij zullen waken zolang er mensen zonder strafblad in Zeist vast zitten. De wake wordt georganiseerd door Wake Zeist, van kerken en mensen uit Zeist, Baarn, Culemborg en wie zich aan wil sluiten.
De wake is een bijeenkomst van een half uur voor het hoge hek. Wij spreken woorden, ook uit de Bijbel, wij zingen en bidden en er is stilte. We steken bloemen in het hek om te laten zien, dat wij er geweest zijn voor hen achter het hek, die onschuldig vastzitten.
De wakes van dit jaar zijn op 4 februari – 3 maart – 7 april – 5 mei – 2 juni – 7 juli – 4 augustus – 1 september – 6 oktober – 3 november – 1 december.
Detentiecentrum Zeist, Richelleweg 13, Soesterberg, vanuit Soest aan de overkant van de A28. Vanaf Zeist afslag Soesterberg. Bus 56 A’foort – Zeist, info 0629025008 en www.wakezeist.nl
Contactpersonen in Baarn: Désirée Olivieira 06 30616590 en Jacques Roeleveld 06 43413532
EEN UITZONDERLIJK BERICHT over de Wake bij Kamp Zeist van zondag 14 juli 2024.
Op woensdag 10 juli werd in alle vroegte het gezin Babayants door de politie van het bed gelicht en naar Kamp Zeist gebracht en opgesloten. Een vader en moeder met vier kinderen van 20, 14, 10 en 3 jaar. Tien jaar geleden vluchtten ze uit Oezbekistan, de jongste twee werden in Nederland geboren. Op maandag 15 juli zouden ze worden uitgezet naar Oezbekistan. Er was de oproep om te waken bij de familie. Zo’n honderd mensen kwamen naar Kamp Zeist, waaronder het voetbalteam van de twintigjarige zoon, de dansgroep van het oudste meisje en de schoolklas van haar jongere zusje uit Emmen, waar het gezin de laatste acht jaar heeft gewoond.
Ook Defence for Children was aanwezig vanwege de kinderen.
De ‘huisvesting’ van het detentiecentrum bevindt zich achter een hoge betonnen muur. Boven de muur was een venster van hun verblijf zichtbaar. De namen van de gezinsleden werden gescandeerd, Aram, Ariana, Amelia, Aleksa, en die van de ouders Aleksandr, Karina. Aangrijpend was hun reactie, het bonzen op de ruit, hun stem uit het gebouw. Onze schaamte was voelbaar hoe in ons vrije land met asielzoekers, en zeker met de kinderen wordt omgegaan.
Een dag later zou de voorzieningenrechter hun zaak nog eens bekijken. De uitkomst daarvan is dat hun zaak wordt uitgesteld, dat de minister beter moet motiveren waarom het voor de kinderen veilig is om naar Oezbekistan terug te keren. De jongste twee zijn daar nooit geweest, immers geboren in Nederland. Voorlopig mag het gezin hier blijven.
Is een Wake dus zinvol? Je kunt tegenwerpen dat het gaat om uitgeprocedeerde asielzoekers. De rechter heeft toch gesproken?! Ja, maar het zijn geen criminelen die achter de tralies moeten, zeker niet als er kinderen in het spel zijn.
In de zitting op maandag zei de landsadvocaat dat het de schuld van de ouders is dat ze het zo lang gerekt hebben om in Nederland te blijven. De reactie van een van de kinderen was dat je de schuld van de ouders niet mag verhalen op de kinderen, woorden die lang geleden de profeet Ezechiël al sprak.
Is een Wake zinvol? Voelbaar wordt iedere keer dat het om mensen gaat. Mensen die geen criminelen zijn maar wanhopig, mensen voor wie het een hart onder de riem is dat er nog mensen zijn die hen ter harte gaan. Het gaat niet om het ontkrachten van een rechterlijke uitspraak, maar het gaat om mensen die alles achter hebben gelaten omdat het niet veilig voor was om te blijven waar ze waren. Ze hunkeren ernaar om te leven, net als wij. Het is zinvol om hun namen te noemen en ze zo aan de vergetelheid te ontrukken. Het is mooi dat het gezin uitstel heeft gekregen, laten we hopen en bidden dat het uitstel geen afstel wordt.
Kees Kruijswijk Jansen
