voorganger: ds. Christine van den End- Kranenburg

Deze zondag  lezen we uit 1 Samuel 17 het bekende verhaal van David en Goliath, dat in de Nederlandse top vijf van meest geliefde Bijbelverhalen staat. Een reus van een soldaat die het verliest van een kleine herdersjongen, een mooie illustratie van ‘wie niet sterk is slim 

Weggedreven op liederen van twee of drie regels die eindeloos werden herhaald en ondersteund door muziek als van een traag voortkabbelende beek, was ik in een gedachteloze leegte beland. Een bijzondere ervaring. Ik ben namelijk nogal rusteloos en houd niet zo van mediteren. Wat doe ik in Taizé? Aanleiding was een gespreksavond van het Paaskerkclubje waar ik aan deelneem. We brachten bezoek aan klooster Casella. Een plek van rust en meditatie. Na afloop kwam Taizé ter sprake. Ik was er ooit één keer geweest, maar het had mij niets gedaan. Anderen waren er vaker geweest en wel enthousiast. Tijdens de vakantie stelde mijn vrouw voor om op de terugreis opnieuw naar Taizé te gaan, om te zien of we het nu, na dertig jaar, anders zouden ervaren. Onaangekondigd klopten we op de deur met de vraag of we 24 uur met het programma mochten meedoen. Ik had mijzelf de rol van waarnemer toegedicht, niet die van participant. Gereserveerd, in afwachting van wat mij zou overkomen. Dat was meer dan gedacht. We maakten drie gebedstondes mee en een inleiding op Johannes 2, 16, 19 en Dostojevski’s gebroeders Karamazov. Het meest enthousiast werd ik van de workshop Taizé-liederen zingen. Die uit alinea 1, ja. Kon niet anders met twee Kezen de Bruijn als dirigent. Wat een power! De aanwezigheid van een paar duizend jongeren vond ik bemoedigend en inspirerend. God is niet dood en Jezus ook niet. Ja, ik heb een ander beeld van Taizé. Ik heb niet alleen geobserveerd, maar me ook participant gevoeld. Maar ik ben niet bekeerd. Het is de traagheid en de eindeloze herhaling die me tegenstaat. Alles in slow motion. Voel me toch meer thuis bij de liederen van Huub Oosterhuis en Sytze de Vries, de muziek van Antoine Oomen, een solo van Nienke van den Berg en een goede preek in plaats van een lange stilte. Column | Terug naar Taizé Harm Boerma

moet zijn’. We leven mee met David en zijn ontwapenende vertrouwen. Maar is dat niet bedrieglijk? Want hoewel de wereld genoeg sterke mannen kent die ook niet zo slim lijken, trekken die toch aan het langste eind. Houdt dit geliefde verhaal ons nu een sprookje voor, of kunnen we wat leren van de manier waarop David de strijd aangaat? Deze zondag vieren we ook de dienst van de Tafel: ‘brood hier gedeeld om het leven, voedsel om verder te gaan’, met de woorden van een lied uit ‘Zangen van Zoeken en Zien’. Als de strijdbijl is begraven, kun je samen eten, leven en je weg vervolgen.